Gmach Chemii znajduje się między ul. Noakowskiego a wewnętrznym dziedzińcem Kampusu Centralnego. Okazały budynek, zaprojektowany przez Bronisława Brochowicz-Rogoyskiego, powstał w latach 1899-1900 (oficjalne otwarcie odbyło się w 1902 r.). 

Gmach nawiązywał do najaktualniejszych wówczas rozwiązań architektonicznych. W regularny czworobok architekt wpisał dwa duże dziedzińce wewnętrzne, przedzielone szerokim skrzydłem audytoryjnym. 

Gmach Fizyki, zaprojektowany przez Stefana Szyllera, powstał w latach 1899-1900 (oficjalne otwarcie odbyło się w 1902 r.). Architekt dążył do efektu spokoju i równowagi, dlatego zastosował rozwiązania, które ułatwiły pierwotny podział budowli na dwie części, przeznaczone dla Wydziału Fizyki i Wydziału Elektrotechniki. Fizyka potrzebowała jednak większego, zajmującego wysokość dwóch kondygnacji audytorium, które dobudowano z tyłu budynku. We wnętrzu zwracała uwagę aula, oryginalnie przeznaczona do ekspozycji modeli silników i maszyn elektrotechnicznych. Na parterze otaczały ją krużganki.

Gmach Mechaniki został zaprojektowany przez Bronisława Brochwicz-Rogoyskiego i powstał w latach 1899-1900 (oficjalne otwarcie odbyło się w 1902 r.). To najbardziej wyróżniający się obiekt spośród realizacji powstałych dla ówczesnego Instytutu Politechnicznego. W elewacjach architekt połączył odmienne kolorystycznie i fakturowo materiały, wprowadzając niekonwencjonalne, ale malownicze zestawienia.