W artykule przedstawiono nowatorską, nieparametryczną technikę poprawy czytelności widma dwuwymiarowego. Podejście to opiera się na przemieszczeniu okienkowej dwuwymiarowej transformaty Fouriera w odniesieniu do jej estymatorów częstotliwości obliczonych przy użyciu ruchomego okna analizującego. W tym celu zaproponowano cztery estymatory przestrzennej częstotliwości chwilowej. Za pomocą proponowanej techniki uzyskuje się silnie skoncentrowane widmo o lepszej możliwości rozdzielenia składników. Metodę intensywnie testowano przy użyciu sygnałów symulowanych i rzeczywistych. Jako przykład zastosowania metody utworzono obrazy radarowe z odwróconą aperturą syntetyczną (ISAR), a następnie je zogniskowano, znacznie poprawiając kontrast i entropię. Jednakże przedstawioną technikę można zastosować do innych analiz sygnału dwuwymiarowego, gdy stosowana jest okienkowa dwuwymiarowa transformata Fouriera (W2D-FT).

W artykule przedstawiono nowatorskie podejście do ulepszania obrazu z radaru z odwróconą aperturą syntetyczną (ISAR) za pomocą synchronizacji pionowej czasowo-częstotliwościowej (TF) (VSS). Autorzy zaproponowali dodanie bloku ekstrakcji sygnału do ścieżki przetwarzania obrazu ISAR. Ponieważ technika synchronizacji pionowej nie zmienia zależności amplituda-faza sygnału, a jedynie dokonuje jego rozkładu i odszumiania, proponowana metoda jest nieinwazyjna. Wykazano, że odszumianie sygnału przez VSS w domenie TF zmniejsza poziom płata bocznego obrazu ISAR i umożliwia jego odszumianie. Do celów obrazowania autorzy wyprowadzili cztery nowatorskie estymatory parametrów sygnału TF w domenie TF, które są praktycznie badane w zastosowaniach radarowych. Proponowana technika została szeroko przetestowana w badaniach symulacyjnych i na danych uzyskanych z pomiarów przy użyciu szerokopasmowego radaru z falą ciągłą z modulacją częstotliwości o wysokiej rozdzielczości (FMCW). Przydatność proponowanej techniki pokazano na podstawie wyników symulowanych i rzeczywistych.

Przemysł biomedyczny doświadcza zwiększonego zapotrzebowania na zminiaturyzowane czujniki, spowodowanego postępem technik chirurgicznych. Czujniki te mają kluczowe znaczenie w leczeniu chorób, odkrywaniu leków i badaniach biomedycznych, a zatem rośnie zainteresowanie monitorowaniem różnych parametrów fizycznych i biochemicznych in vivo. Czujniki światłowodowe (OFS) oferują wyjątkowe zalety w porównaniu z konwencjonalnymi rozwiązaniami elektrycznymi ze względu na ich mały rozmiar, elastyczność i biokompatybilność. OFS idealnie nadają się do integracji z narzędziami chirurgicznymi. Są odporne na zakłócenia elektromagnetyczne, co czyni je odpowiednimi do pomiarów w środowiskach o wysokim polu elektromagnetycznym. W tym badaniu dokonano przeglądu różnych projektów OFS przetestowanych in vivo, sklasyfikowanych według zasady działania i mierzonych parametrów. Zidentyfikowano także przyszłe perspektywy i wyzwania dla rozwoju technologii OFS z perspektywy użytkownika.

Jednorazowe bioreaktory kołyskowe ułatwiają zwiększanie skali rozmnażania biomasy komórek zwierzęcych i roślinnych oraz opracowywanie określonych procesów biologicznych, takich jak produkcja szczepionek lub chimerycznych komórek T receptora antygenu (CAR). Przyszłe zastosowanie dla tych bioreaktorów obejmują wspieranie medycyny regeneracyjnej, rozpoznawanie reakcji metabolicznych komórek obciążonych biochemicznie lub mechanicznie, ciągłe przeprowadzanie bioprocesów in vitro lub bezkomórkowe systemy syntezy białek. 

Sąd Najwyższy w Wyroku z dnia 15 października 2021 r., sygn. akt I CSKP 226/21 orzekł, że przepisy Kodeksu cywilnego ustalone w art. 509 i nast. nie mają zastosowania do umów cesji dotyczących wierzytelności pochodzących z funduszy UE. Zgodnie z art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu lub właściwości zobowiązania. W komentowanym wyroku Sąd Najwyższy stwierdził, że umowa cesji zawarta pomiędzy beneficjentem funduszy UE (cedentem, zbywcą wierzytelności) i podmiotem trzecim (cesjonariuszem, nabywcą wierzytelności) wywiera skutki prawne względem dłużnika będącego organem administracji publicznej przyznającym dotacje z funduszy UE pod warunkiem jej zatwierdzenia przez ten organ. W przypadku braku zatwierdzenia organ administracji publicznej (dłużnik) nie jest zobowiązany do wykonania takiej umowy i wierzytelność z tytułu dotacji z funduszy UE, którą zbywca wierzytelności przekazał w drodze umowy cesji na rzecz nabywcy, może wypłacić na rzecz zbywcy. Ta bezprecedensowa teza, wyłączająca stosowanie przepisów Kodeksu cywilnego do umów cesji dotyczących funduszy UE, prowadzi do pytania o zakres jej zastosowania. Czy ustanowiony przez Sąd Najwyższy wymóg zatwierdzania umów cesji ma zastosowanie wyłącznie w rozstrzyganej sprawie, czy też ma walor uniwersalny i powinien być stosowany do wszystkich umów cesji dotyczących funduszy UE? Można w konsekwencji postawić pytanie o środki ochrony prawnej przysługujące stronom tego rodzaju umów w celu ochrony ich praw wynikających z niezatwierdzonych umów cesji, które w dniu ich zawarcia nie mogły wiedzieć o wymogu ich zatwierdzania, a tym samym dopełnić wymaganych w tym celu formalności. Problematyka ta zostanie przedstawiona w niniejszym artykule.

W 2020 r. rak wątrobowokomórkowy (HCC) był trzecią najczęstszą przyczyną zgonów spowodowanych nowotworami na świecie. Leczenie tej choroby jest złożone i wiąże się z dużym prawdopodobieństwem nawrotu choroby. Niski wskaźnik przeżycia chorych na HCC wynika z późnego ich rozpoznania. Dlatego najlepszym rokowaniem jest wczesne rozpoznanie HCC. Rozpoznanie HCC przeprowadza się metodami obrazowymi, a w wybranych przypadkach biopsją. Te narzędzia diagnostyczne nie pozwalają na wczesne wykrycie HCC. Metody te są czasochłonne i kosztowne, szczególnie w przypadku placówek opieki zdrowotnej o ograniczonych zasobach. Dlatego też w celu wczesnego wykrywania raka wątrobowokomórkowego konieczne jest opracowanie prostych, czułych i szybkich metod badań przesiewowych. Podjęto ogromne wysiłki badawcze w celu odkrycia nowych biomarkerów HCC. Mutacje genów, modyfikacje epigenetyczne, krążący RNA, białka, krążące komórki nowotworowe (CTC) i krążące egzosomy pochodzące z nowotworu są obiecującymi biomarkerami HCC, które wydają się znacząco poprawiać diagnozę. Z drugiej strony różne biosensory zapewniły obiecującą technologię wykrywania biomarkerów HCC za pomocą szybkich, czułych, opłacalnych i przyjaznych dla użytkownika zastosowań. W tym przeglądzie podsumowano najnowsze badania nad biomarkerami opartymi na HCC w surowicy i ultraczułymi technologiami biosensorów, kładąc nacisk na transdukcję sygnału optycznego, elektrochemicznego i masowego.

Konsumenci poszukują zdrowej żywności, która zawiera różnorodne składniki odżywcze i niezwykłe właściwości prozdrowotne. Mikroalgi są dotychczas znane jako nowa żywność i mogą biosyntetyzować wiele substancji o potencjalnym zastosowaniu w żywności. Jednak w ostatnich latach mikroalgi są coraz częściej wzbogacane o pierwiastki niezbędne dla organizmu człowieka i obecne w atrakcyjnej formie (np. nanocząsteczki). W artykule przedstawiono przegląd zastosowań metod syntezy mikroalg z aktywnymi biologicznymi nanocząsteczkami metali jako nowej żywności poprawiającej jej wartość odżywczą. Co najważniejsze, dokonano krytycznego przeglądu zaawansowanych technik analitycznych stosowanych do metabolizowania nanocząstek metali mikroalg w organizmie człowieka (badanie biodostępności). Przedstawiono techniki analityczne umożliwiające ich charakterystykę - oznaczenie nanocząstek w pojedynczej komórce mikroalg, stopień wchłaniania nanocząsteczek przez przewód pokarmowy do organizmu człowieka, identyfikację ich postaci oraz ocenę stabilności chemicznej. Wszystkie zaprezentowane techniki analityczne/mikroskopowe pozwalają wykazać bezpieczeństwo mikroalg z nanocząsteczkami jako nowego pożywienia. Należy pamiętać, że wszystkie nowe metody i techniki stosowane w analizie żywności powinny być walidowane w podobnej matrycy i prowadzone z dużą dokładnością, sprawdzając powtarzalność. Zaobserwowano, że te zasady analityczne nie zawsze są stosowane.

Sektor rolniczy odgrywa ważną rolę w gospodarce każdego kraju ze względu na szybko rosnące zapotrzebowanie na żywność. W ostatnich latach wśród pojawiających się nowych trendów w rolnictwie dużym zainteresowaniem cieszą się systemy wielosensorowe zwane elektronicznym nosem (EN) i elektronicznym językiem (ET), ponieważ można je uznać za potencjalną alternatywę lub uzupełnienie powszechnie stosowanych metod analitycznych. Dzięki swojej konstrukcji urządzenia te umożliwiają badanie próbek bez rozdzielania i identyfikacji poszczególnych związków, lecz poprzez generowanie ich unikalnych tzw. „odcisków palców”, które są dalej przetwarzane i kodowane różnymi metodami chemometrycznymi. W artykule podsumowano osiągnięcia w zakresie zastosowań systemów EN i ET w rolnictwie na przestrzeni ostatnich 15 lat – omówiono wdrożenie tych urządzeń do analizy gleby i wody, wykrywania pozostałości szkodników i pestycydów/fungicydów, monitorowania magazynowania żywności i warunków transportu i diagnostyki chorób. 

W badaniach klinicznych wektory adenowirusowe (AdV) są powszechnie stosowanymi platformami w terapii dostarczania genów u ludzi. Wysoka pojemność genomu i elastyczność organizacji genów sprawiają, że HAdV nadają się do klonowania. Ostatnie postępy w technikach molekularnych wpłynęły na rozwój genetycznie zmodyfikowanych wektorów adenowirusów wykazujących potencjał terapeutyczny. Lepsze zrozumienie molekularne korzyści i ograniczeń HAdV w badaniach przedklinicznych i badaniach klinicznych jest kluczowym punktem w inżynierii udoskonalonych wektorów onkolitycznych. W pracy przeglądowej przedstawiono gatunki HAdV (A–G) stosowane w onkoterapii. Opisujemy organizację i modyfikacje genomu adenowirusa, możliwości, jakie oferują wirusy onkolityczne oraz ich obecne ograniczenia. Przedstawiono trwające i zakończone badania kliniczne z udziałem adenowirusów onkolitycznych. Niniejsza praca przeglądowa stanowi szeroki przegląd aktualnej wiedzy na temat terapii onkolitycznej. Strategie oparte na HAdV ukierunkowane na nowotwory poprzez zastosowanie zmiennych modyfikatorów odporności lub dostarczanie czynników immunostymulujących są bardzo obiecujące w dziedzinie onkologii immunologicznej. To podejście może zmienić oblicze walki z rakiem, dostarczając narzędzi medycznych do bardziej selektywnego i bezpiecznego pokonywania nowotworów.

Obornik drobiowy (PM) stał się poważnym problemem środowiskowym w związku z dużą skalą produkcji przemysłowej i niezrównoważonym gospodarowaniem, powodując emisję gazów cieplarnianych (GHG), nieprzyjemnych zapachów, wyciek składników odżywczych oraz zanieczyszczeń nieorganicznych, organicznych i biologicznych. Głównym celem tego przeglądu było lepsze zrozumienie obiegów węgla, azotu i fosforu w przetwarzaniu odchodów drobiu przy użyciu najpowszechniejszych technologii, takich jak kompostowanie, fermentacja beztlenowa czy procesy termiczne, np. biomasa, piroliza. Węgiel zawarty w materii organicznej (ok. 31%) jest mineralizowany i humifikowany w warunkach tlenowych (odzysk materii) i/lub przekształcany w biogaz w warunkach beztlenowych (odzysk energii). PM jako surowiec do pirolizy w celu uzyskania biowęgla może skutecznie magazynować C, przyczyniając się w ten sposób do ograniczenia zmian klimatycznych. Podczas kompostowania azot jest redukowany z mieszaniny kompostowej przez odcieki w postaci NH4+, NO3− lub gazowych emisji NH3, N2O, N2. Decydującym parametrem jest także stosunek węgla do azotu. Większość zagrożeń środowiskowych związanych z niezarządzanymi PM wynika z emisji amoniaku i podtlenku azotu, które są wyższe w przypadku PM w porównaniu z odchodami bydlęcymi, niezależnie od procesów technologicznych. Fosfor w PM jest głównie nieorganiczny (32-84%). Stosowanie nieprzetworzonego obornika jako nawozu nie pozwala na pobranie dużych dawek fosforu zawartego w odchodach drobiu, dlatego jego nadmiar gromadzi się w glebie, a następnie wypłukuje do wód gruntowych. Biowęgiel i struwit są alternatywą dla magazynowania fosforu. Cykle węgla, azotu i fosforu są integralnym efektem technologii stosowanych do zagospodarowania PM.

Stale rosnące zainteresowanie alternatywnymi układami napędowymi statków powietrznych spowodowane jest wymaganiami stawianymi przez instytucje międzynarodowe i organizacje rządowe. Dlatego wiele wysiłków poświęca się poszukiwaniu ekologicznych rozwiązań dla sektora lotniczego, który obecnie prawie całkowicie opiera się na paliwach kopalnych . Jednym z rozwiązań, które okazało się już korzystne dla motoryzacji, jest hybrydowy napęd gazowo-elektryczny. Połączenie zalet silników i akumulatorów elektrycznych z silnikami spalinowymi (ICE) stwarza szansę na zmniejszenie zużycia paliwa, a tym samym zmniejszenie emisji gazów cieplarnianych. Należy jednak stawić czoła wyzwaniom, takim jak między innymi niedojrzała technologia akumulatorów, skomplikowany system zarządzania mocą czy układ chłodzenia układów napędowych dużej mocy. Wszystkie one oferują ogromny potencjał do badań naukowych, dlatego też związana z nimi literatura gromadzi się bardzo szybko. Celem artykułu jest aktualizacja stanu i przegląd aktualnego stanu wiedzy dotyczącej statków powietrznych wyposażonych w hybrydowy gazowo-elektryczny układ napędowy. Opisano także inne alternatywne układy napędowe, aby wskazać i podkreślić wady i korzyści płynące z hybrydowego napędu gazowo-elektrycznego.

Kierując się poszukiwaniem bardziej ekologicznych i zrównoważonych materiałów, w przedstawionym przeglądzie przeanalizowano najnowsze badania, w których drewno i materiały drewnopochodne połączono z nanomateriałami węglowymi w postaci nanorurek węglowych i grafenu. Analiza pokazuje ścisłe pokrewieństwo pomiędzy tymi dwoma materiałami na bazie węgla. Pierwsze badania wykazały, że drewno może ulegać bezpośredniej przemianie w węgle sp 2-bonded, czyli tworzyć struktury przypominające grafen. Ponadto wykazano, że zarówno nanorurki węglowe, jak i grafen można stosować do powlekania lub infiltracji drewna i przetworzonych materiałów drewnopochodnych, takich jak elastyczne gąbki drzewne lub biowęgiel. Dzięki unikalnym właściwościom elektrycznym, mechanicznym, termicznym i zwilżającym nanorurek grafenowych i węglowych wykazano, że ich nanokompozyty na bazie drewna mają wiele potencjalnych zastosowań w obszarze zielonej elektroniki lub jako nanourządzenia. Wreszcie nowy zakres badań w obszarze kompozytów drzewnych wykazał, że nanomateriały węglowe zintegrowane z płytami drewnopochodnymi mogą poprawić właściwości tych pierwszych. Z przedstawionego przeglądu wynika, że ten wyłaniający się obszar badań nad materiałami drewnopochodnymi, grafenem i nanorurkami węglowymi jest wysoce obiecujący i interesujący w kontekście nowych zastosowań i przyszłych perspektyw zrównoważonego rozwoju.