Gmach Stary Technologiczny powstał na początku lat 30. XX w. jako miejsce warsztatów Wyższej Szkoły Inżynierskiej im. Hipolita Wawelberga i Stanisława Rotwanda. Autorami projektu byli najprawdopodobniej architekci Aleksander Raniecki i Teofil Wiśniowski oraz konstruktor Kazimierz Kamiński.
Gmach składa się z czteropiętrowego skrzydła frontowego, o funkcji dydaktycznej i tej samej szerokości podłużnej części warsztatowej o układzie bazylikowym, ustawionej prostopadle do budynku frontowego. Charakterystycznym wnętrzem jest wysoka hala maszyn, pokryta żelbetową, łukową konstrukcją z górno-bocznym doświetleniem.
Budynek otrzymał skromny wystrój w charakterze architektury przemysłowej, licowanej szarą cegłą cementową. Bogatszy, światłocieniowy detal, wynikający z użytego materiału pojawia się na elewacjach budynku frontowego. Uwagę przykuwa portal i ozdobne gzymsy.
W pierwszych latach powojennych, być może już po połączeniu z Politechniką, nastąpiła nadbudowa Gmachu (przypuszczalnie według projektu Jana Redy). Ponad gzymsem wzniesiono niską kondygnację. Na ścianach rozmieszczono równomiernie liczne niewielkie okna o prostokątnym wykroju, co nadało nadbudowanej części wyrazu bliższego formie attyki niż dodatkowego piętra.
Budynek należy do Wydziału Mechanicznego Technologicznego.
